Hey everyone,

First of all, Happy New Year! May all your dreams come true, whatever those dreams are. Think happy thought, be good at your job and all those other things people are suppose to say on such moments. I wish you all the best and stuff,... well you get the idea, right?

This year, I'm gonna try something new with the blog. Lately I've been making friends across the world, most of them speak english, so starting now, I'm gonna try and write the blog in english and dutch, so they can read it too if they want to. Well, at least now, they will be able to know what I've been talking about on the blog.

So you might wonder what I've been up to this last couple of weeks. Well, most of the time I was online, playing SHK (online game) and talking on TS to people from across the world. Having a laugh (needed that), being liked more and more (needed that too) and just being myself (damn, really needed that). Somehow I became a part of the group, even though I don't feel competely one of them yet, I'm gonna try to be an amazing friend for them, considering they have no clue what they have done for me already.
These people are so different, you have no idea, but yet they manage to go out and do their thing every day. They have confidence, faith in life and most of all, they are completely themselves all the time.

I know I told you guys earlier I could be myself up there, but there are some parts I can't show to anyone, not even them. I keep those things deep inside me, being too afraid to show how I really feel about it or just to simply loose them. They have no clue how important most of them are to me. I made an entire family tree though for Christmas, but I don't think they get the hint. They just thought it was meant to be just funny. And even though I know better, I let them believe that.

Another thing changed in this New Year. I have now said goodbye to Achilles for the last time. I've thought about it for weeks, but the rollercoaster of feelings was just too much for me. I felt more alone than ever, even though he said he loved me. He let me down, but mostly, I let myself down for believing in the illusion of us. So I kicked him off my facebook, promised myself I wouldn't contact him anymore, and so far I'm keeping myself to that promise. The people on TS do help, but even up there there's only so much they can take, so being myself to the fullest isn't possible anymore. The only choise I had left was take out that old mask I had laying in the back of my mind and start using it again.

I think those are the hardest parts of my life. Knowing when to let go, so I don't hold on for too long, and knowing when enough is enough, cause it gets me in trouble and in the end I always end up loosing people I care about. This year, I have to get better at being myself. I've made too many mistakes in the past, so I really can't mess this up. I like these guys too much for me to loose them, but mostly, I like the me I am with them way to much to lose her now.

I don't wanna be anyone other then me, even if that means I can't be her in the fullest anymore.

I love you all, Happy New Year, I'll come back soon to talk some more.

Kisses, Linnii

Goeiemiddag allemaal!

Ik weet dat het alweer even geleden is, maar ik heb het enorm druk gehad. Paar keer gaan werken, in paniek raken door mijn financiën die er echt niet goed uit zien, veel onderzoek doen op het spel waarover ik vorige keer vertelde,... maar vooral problemen hebben met Achilles blijkbaar...

Geen idee waarom, maar de laatste tijd lijken we alleen in elkaars weg te staan. Ik bgrijp hem niet meer helemaal, of toch minder dan vroeger, en hij snapt ook niet waarom ik bepaalde dingen doe. Het is een heel lastig moment, en ik hoopte dat het gewoon voorbij ging gaan, maar de doemdenker in mij weet nu al dat het niet zo simpel zal zijn om dit op te lossen. Misschien gebeurt dit wel met een reden...

Wat ik jullie nooit verteld heb, is dat Achilles en ik in het begin van deze "relatie" een overeenkomst hebben gesloten, eentje waar we ons geen van beiden echt aan gehouden hebben. Hij doet enorm zijn best, en dat is precies wat het probleem is. Hij doet zijn best om mij een plezier te doen. Hij moet zichzelf eraan herinneren af en toe iets te zeggen, zodat ik niet ongerust wordt, hij probeert af te spreken omdat ik hem wil zien. Hij doet het allemaal voor mij, en in het verleden vond ik dat schattig, nu is het alsof ik hem verplicht meer te doen dan hij zelf zou willen.

Het liefst zou ik gwn een normale relatie willen hebben met hem, maar dat lijkt bij voorbaat al een verloren zaak. We kunnen niet zonder elkaar, dat klopt. We komen altijd terug bij elkaar terecht, klopt ook. Maar is het genoeg? Geen idee...

Ik wil iemand die met me WIL praten, iemand die me MIST als ik niet bij hem ben, die al enthousiast is als er maar sprake is van MISSCHIEN elkaar te zien, die er plezier in schept om mij echt GELUKKIG te maken. Ik wil iemand om slaande ruzie mee te maken, die achteraf voor mijn deur komt staan om zich te verontschuldigen of simpelweg om me te vergeven omdat hij me niet kan missen. Iemand die met me kan praten zonder het als een verplichting te laten aanvoelen. Iemand die ik aan mijn ouders kan voorstellen, en wiens ouders ik kan ontmoeten. Iemand die me binnenlaat in zijn leven, en kan omgaan met mijn eigen wegduwen. Iemand die van me houdt, positieve en negatieve kanten.

Ik wil een man die me al deze dingen kan bieden, en hoe meer ik erover nadenk, hoe minder al deze dingen van toepassing zijn op Achilles. Achilles is avontuur, wispelturig, weet zelf niet helemaal wat hij wilt, zalige lover, verschrikkelijk als vriendje. Hij is instabiel, maar ik heb nu een stabiele persoon nodig. Iemand die me zekerheid kan bieden, iemand die me 100%wil leren kennen en die me kan helpen mezelf beter en beter te ontdeken. Avontuur is heel leuk, maar nu verlang ik naar stabiiteit. Ik verlang naar de stabiliteit van een echte relatie.

"When you're brave enough to say Goodbye,
Life rewards you with a new Hello"

We wisten allebei dat deze dag zou komen, het is enorm pijnlijk, maar ik moet doen wat het beste is voor mij. Het spijt me, Achilles, maar ik moet je loslaten...

Bye, Linnii

Hey everybody!

Vandaag is alles... Fout. Het voelt fout om te slapen, het voelt fout om actief te zijn, het voelt fout om te blijven zitten maar ook fout om recht te gaan staan. Het praten met mijn ma voelt fout, het praten met mijn familie voelt fout, maar vooral, het praten met Achilles daarnet voelde fout. En dat laatste foute gevoel, dat kan ik niet van me afzetten.

Dat komt waarschijnlijk omdat het nog nooit zo raar was tussen ons. De gesprekken die we vroeger hadden waren lang en vol vertrouwen, nu is het snel snel even iets zeggen "om mij te sussen". Maar het gemis blijft wel. Hoe langer dit aanhoudt, hoe onzekerder ik word naar de toekomst toe. Hij stelt me wel gerust, probeert mijn zorgen weg te wuiven, want hij zit goed waar hij zit. Maar toch, het gevoel blijft knagen...

Ik weet het, ik maak me teveel zorgen waarschijnlijk. Ik merk gewoon dat ik hierdoor word afgeremd. Ik geniet niet meer zoveel van onze momenten dan voor het probleem, nu voelt het zo geforceerd aan. Het lijkt alsof hij het eigenlijk niet wil doen, maar het toch doet, enkel voor mij. In het begin was dat iets positiefs, maar nu weet ik het niet meer.

Waarom doet het zo een pijn om van iemand te houden?

Iedereen heeft het over het plezier van verliefd zijn, maar niemand praat ooit over dit gevoel. Niemand heeft het ooit over het gevoel dat je je geliefde niet kan helpen, dat je die persoon langzaam aan kwijtraakt, of zo voelt het toch.

Hij sluit zch af voor mij en dat doet echt pijn. Hij doet het zelfs op zo een manier dat ik niet eens weet of hij wel eerlijk is tegen zichzelf. Ik wil hem zo graag helpen, wist ik maar hoe...

Ik blijf van je houden Achilles, dat heb ik je beloofd.
Dat zal echt niet veranderen door dat knagende gevoel.
Just be safe ok?

En de rest van jullie, bedankt voor jullie geduld om mijn eeuwige gepieker aan te horen.

Slaap zacht iedereen

Kusjes, Linnii

PS: het piekeren komt wel mijn creativiteit ten goede, maar toch... het gaat nooit helemaal weg...

Hoi allemaal! 

Wow, wat een toestand, deze laatste paar dagen! 

Voor de personen die mij intussen al wat kennen, geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. Dus niets horen van Achilles is rampzalig voor mij, zeker nu. Hij heeft de laatste tijd wat problemen en ik probeer er voor hem te zijn, wat niet zo makkelijk is als je hem niet kan bereiken. 

Ergens wil ik heel open zijn hier, zoals ik dat altijd kan hier, maar dit geheim, dat kan ik niet delen met jullie. Het is niet mijn geheim om te delen. Misschien het beste, ik heb al geheimen genoeg. 

Het enige waarmee ik vooruitgang lijk te boeken is met een spel dat ik speel, een spel dat ik enkel speel omdat Achilles het me aangeraden heeft eigenlijk. Of jah, zo begon het toch, nu ben ik verslaafd aan dat spelletje. Het geeft me natuurlijk ook het gevoel dat ik niet helemaal alleen ben, maar toch... 

Achilles heeft wel vanmiddag even contact opgenomen, laten weten dat alles ok is. Hij kent me al een beetje om te weten dat ik me zorgen zou maken. Hij zei zelfs dat hij overeind bleef dankzij mij, dankzij het feit dat ik van hem hou. Hoe lief! Het maakte me even opnieuw gelukkig, maar toch heb ik het gevoel dat dit alles tussen ons verandert, het verandert onze relatie. Alsof die nog niet ingewikkeld genoeg was. 

Achilles, damnit, Ik mis u zo enorm! Jebt echt geen idee hoe graag ik opnieuw met je wil praten, lachen, knuffelen, kussen, samen zijn! Ik wil jou, lieve schat, alleen jou! Al moet ik nog 10 jaar wachten, dan nog. 

Dus zou ik nu graag een Lullaby citeren, het komt uit "the prince of Egypt", ben er zeker van dat je het zal terugvinden op youtube ;)

"Hush now, my baby, be still now, don't cry
Sleep as you're rocked by the stream
Sleep and remember my last lullaby
And I'll be with you when you dream" 

I love you, Achilles. Als het nodig is zeg ik het je elke dag, elk uur, elke minuut. 
Het is al 3 jaar hetzelfde gevoel dat ik heb bij jou, en dat zal niet snel veranderen. 

Be safe, my love, we'll see each other soon, I promise... 

From Linnii with love 

Goeienacht iedereen :)

Ik hoor het je al denken, wat doet zij hier in vredesnaam in het midden van de nacht? Hoort zij niet te slapen, zoals elke andere normale persoon? 

Wel, eerst en vooral wil ik benadrukken dat ik absoluut niet normaal ben. Ok, ik ben geen heks of monster of iets dergelijks, maar normaal ben ik ook niet bepaald en ik ben daar enorm trots op. Ik ben hier vooral omdat ik, alweer, niet kan slapen. Dus zijn we hier, om alles van me af te schrijven, in de hoop mijn hoofd wat leeg te maken en dus mijn slaaptekort meter ook wat naar omlaag te krijgen. 

Veel interessants is er niet gebeurd vandaag, veel geschilderd, tv gekeken, een level omhoog gegaan op een spelletje dat enorm verslavend is en veeeeel gefantaseerd over die zalige Achilles... *gelukzalige zucht*
Vandaag hebben we niet zo veel gesproken, hij is blijkbaar met een boek bezig, maar samen met een vriend dus mag ik het voorlopig niet nalezen. Echt balen, want gek genoeg ben ik dol op lezen en spelling controleren... Abnormaal toch? Ach ja, hem kennende komt hij één dezer dagen met een stukje naar mij om te lezen, al was het maar simpelweg om me een plezier te doen. 

Sprekend over Achilles, hij heeft me een beetje in een lastig parket gebracht: een bijtzoen in mijn nek. En uiteraard staat deze net op een plek waar ik mijn haar niet subtiel over kan zwaaien. Een trui dragen lijkt normaal voor de meeste van jullie, maar wanneer ik dat doe, is dat een verdachte situatie. Je kan er van op aan dat ik me in een penibele situatie bevindt, aangezien mijn familie nog steeds geen weet heeft van Achilles. Vandaag ook per ongeluk verklapt aan het zusje dat ik een blog heb, eentje die ze hopelijk niet zal terugvinden. Geheim houden is al moeilijk genoeg zonder dat je kleine zusje over je schouder mee staat te kijken. 

Hoe dan ook, ik heb jullie reeds verteld over mijn avond met Achilles gisteravond, maar de fantasietjes blijven doordraaien in mijn hoofd. Vooral de mooie momenten passeren vaak de revue, al zal ik jullie de ongepaste details besparen. Ik kan wel zeggen dat ik op een moment ook zijn pull heb mogen dragen en dat hij toen liefdevol zijn kap over mijn hoofd trok. Toen ik hem raar aankeek, keek hij me zo schattig aan dat ik spontaan naar hem glimlachte. Man, ik ben zo gek op die jongen, hij heeft geen idee... 

Ik heb ook veel Whitney Houston muziek zitten luisteren, die teksten zijn gewoon op mijn lijf geschreven! 
Luister ook even naar "I have nothing" van haar, en je snapt wat ik bedoel. Die allesoverheersende liefde, het gevoel van verbondenheid die je voelt voor enkel die speciale iemand, het blijft simpelweg doorgaan... 

Man, mijn hoofd voelt een pak beter! :D 
Altijd voel ik me zo opgelucht als ik hier even alles heb kunnen uitstorten. Dit voelt beter aan dan een dagboek, ook al weet ik dat iedereen dit in feite kan lezen. Laat hierbij geweten zijn: Ik ben een meisje die helemaal gek is op Achilles, een semi Franstalige jongen die zalige zoenen geeft en mijn hele hoofd op hol doet slaan. Zei ik al dat hij DE liefste koosnaam ooit heeft voor mij? Ik heb echt de jackpot gewonnen! 

Slaap zacht lieve schatjes, ons verhaal loopt verder. Positief of negatief, met Achilles aan mijn zijde komt alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht. 

Sweet dreams! Much love, Linnii

Heey lieve schatjes! 

Je raadt het al, ik ben zo gelukkig! :D 
Zo zie je maar, liefde laat je leven echt glanzen, één afspraakje met Achilles en ik zweef weer op een zalig wolkje. Maar een beetje boven de grond, want romantiseren van onze relatie doe ik niet meer, die les heb ik wel geleerd. 

Om heel eerlijk te zijn, is onze relatie niet wat je normaal zou noemen, maar op één of andere manier werkt die relatie wel voor ons. Elke keer dat ik hem zie, voel ik die vlinders, ik vertrouw hem als geen ander en hij lijkt het beste in mij naar boven te brengen. Hij werkt op mijn zenuwen, maar maakt het goed door zijn lieve woordjes en ruwe handelingen (zalig dominant beestje, die Achilles). Hij bezorgt me verdriet dat me bijna laat sterven, maar schenkt me ook de vreugde die ik bij niemand anders kan vinden. Hij maakt me gek, jaloers, volslagen krankzinnig, maar uiteindelijk toont hij mij ook dat hij het waard is. 

Ken je dat liedje van Whitney Houston, "saving all my love for you"? Dat is het lied dat hier zo toepasselijk is, alleen gaat hij niet terug naar een gezin, maar sluit hij zichzelf bij momenten af van de wereld, op een plek die ik niet kan bereiken. Heel eerlijk, het breekt mijn hart dat ik hem daarmee niet kan helpen. Het enige wat ik kan doen op zo een moment is hem tijd geven en hopen dat hij terugkomt. Hij belooft het nooit, maar ik weet dat hij me niet in de steek zal laten. Hij komt altijd bij me terug, net zoals ik altijd opnieuw bij hem beland. 

Had ik al verteld dat hij gezegd heeft dat hij van me houdt? Ok, in deze wereld van nu lijken die woorden niet meer zo belangrijk, maar als hij het zegt, dan komt het recht uit zijn hart. Ik voel die woorden doordringen in elke vezel van mijn lichaam omdat ik gewoon weet dat ze enkel voor mij bestemd zijn. Ik weet hoeveel tijd en moeite het kost om tegen je eigen instincten in te gaan en altijd blijven moeite doen. Hij doet het, elke dag, voor mij. 

Ok meisjes, ik hoor jullie al zuchten, met reden want ik heb echt de Jackpot gewonnen. Maar, net zoals bij een echte Jackpot is die droom niet altijd even mooi. Luister even naar het liedje en dan snap je meteen wat ik bedoel: de pijn van het weten dat je niet altijd nummer 1 bent, het verlangen naar dat moment wanneer je samen kan zijn, de euforie die je voelt als hij naar je lacht of je kust, maar ook de eenzame nachten zonder hem, de teleurstelling om niets van hem te horen, het verdriet om te weten dat je zonder hem niet helemaal volledig bent. Whitney, ik dank je om zo mooi te verwoorden wat we doormaken. 

Feit is simpelweg dat ik van hem hou. Met heel mijn hart, als van geen ander. Ik heb hem een deel van mezelf gegeven dat ik nooit aan iemand anders zou kunnen geven, niet op deze manier. Deze liefde is vol emoties, zowel de goede als slechte. Euforie, Vertrouwen, Geluk, Blijdschap, Vriendschap, maar ook Jaloezie, Boosheid, Nijd, Wraakzuchtig, Verdriet,... Ik zou niet meer zonder kunnen. 

Genoeg nu, alles is eruit, pfoeh dat deed goed! :D 

Ciao, lieve schatjes van me, Talk soon! 

Bisous, Linnii

PS: Net gelezen dat franse woordjes enorm opwindend zijn, Achillis is deels Waals... Toeval? I think not! xD 

Hallo...

Ik ben zo kwaad op dit moment da ik amper weet hoe ik erin slaag om nog te typen zonder mijn laptop te doorboren... Die familie van mij, aaaargh!
"ze bedoelen het goed", ja ja, dat kan wel zijn, maar komaan, ik ben een volwassen vrouw en ze behandelen mij gwn als een klein kind... Ja ik verhef mijn stem ja, als ge 10 keer een antwoord geeft of 10 keer aan een uitleg begint en ge wordt onderbroken of ze luisteren niet, dan spreekt ge automatisch harder...
De eeuwige discussie gaat, zoals altijd, over geld... Da stukje papier dat een kleurtje heeft gekregen en ineens een pak meer waard is dan de rest van diezelfde boom waar een kladblok van is gemaakt...
En ALTIJD draait het op ruzie uit... De kleine zus begint meestal over het gebrek aan geld, geld dat ik alleen maar nodig heb omdat deze maatschappij daar zoveel belang aan hecht... En mijn familie derbij...

Om even te situeren, ik ben op dit moment (happy) werkloos, al een volle maand (OMG DAS LANG SEG!) en de mama is al aan het gek worden van mijn gebrek aan sparen, zelfs al weet ze dat ik geen geld heb om te sparen. Nu ben ik op dit moment volop bezig met uit te zoeken welke richting ik uit wil met mijn leven, en blijkbaar is de nieuwe norm dat ik dat op minder dan een maand hoor te weten... What?
Hoe kan je nu op minder dan een maand weten wat je voor de rest van je leven wilt doen?
Ik zat 9 maand vast in Delhaize voor ik wist dat daar voor mij geen toekomst lag en nu zou ik deze beslissing, waat wellicht mijn belangrijkste ooit wordt, moeten nemen op 30 dagen?
Om mij te "helpen" zit mijn famile al WEKEN te zagen over vanalle richtingen "die zeker iets voor mij zijn", die ik "zeker moet opzoeken" en misschien zelfs "in januari al moet starten"... wow, slow down!

Dus nu, na lang overleg met mezelf, denk ik iets gevonden te hebben dat misschien wel nog bij mij zou passen: Ergotherapie. Aangezien een woord maar een woord is, heb ik advies gevraagd in de lokale werkwinkel, om een beter beeld te vormen van de juiste inhoud. Ik heb hiervoor ook al eens op een site van een hogeschool gekeken, maar dat is gwn niet zo duidelijk... Op die site kunnen ze alles zetten om mensen aan te trekken, ik wil de praktijk kunnen proeven, ik wil visueel geprikkeld worden en 100% zeker zijn van mijn zaak voor ik die belangrijke stap richting mijn toekomst zet. Dus ben ik nu volop bezig met kijkstages.

Kijkstages zijn hiervoor speciaal gemaakt: je kan meelopen met een (team van) ergotherapeut(en) en proeven van hoe het er ECHT aan toe gaat op zo een plaatsen. Je krijgt de verhalen erachter te horen, de waarom achter elke handeling, je krijgt informatie die geen enkel tekstboek je kan verschaffen. Voor mij is dit zeker belangrijk, aangezien ik veel meer leer van praktijk dan ik ooit uit een boek zal leren.

Kortom, ik wil zeker zijn dat dit iets is voor mij, voor ik mijn hele toekomst hierop focus. Want zo zit ik in elkaar: ik lees een paar dingen, vorm mij een heel droombeeld van hoe het gaat zijn en uiteindelijk valt dat beeld in duigen zodra er iets verandert. Ik probeer die fout nu te verkomen en wat krijg ik ervoor? Een mama die blaast dat ik niets nuttigs doe want ik "verdien toch geen geld"; een kleinere zus die , nu ze haar diploma binnen heeft gehaald, ineens expert is op vlak van al het opzoekwerk en alles wat buiten haar veilige schooltje gebeurd; en een vader die constant vraagt hoe het gaat, maar zucht zodra ik antwoord dat ik nog steeds geen werk of idee heb waar de weg naartoe leidt.

Morgen heb ik terug een kijkstage, ik ben super zenuwachtig, en net nu neemt mijn familie het besluit om even alles wat verkeerd is aan alles wat ik doe volop te gaan analyseren, mij te dwingen erbij te komen zitten en dan te doen alsof ik niet echt in de kamer ben?!

Zeg nu zelf, een mens zou gwn gefrustreerd door het leven gaan... Oh wacht, dat is ook zo...

Ach ja, het schrijven heeft in elk geval opgelucht. Misschien was dit beter toch een film geweest, even stoppen en terugspoelen zou heel handig zijn op dit moment.

Gelukkig draag ik een geheim mee waar ik wat geluk uit kan halen, al is het maar een beetje. Achilles is blijkbaar de enige die in deze kijkstages meer ziet dan "tijdverspilling", en tevens ook de enige die vraagt hoe het gegaan is... Leuk e? Het enige dat ik niet kan delen met mijn familie is tevens ook het enige dat me nog overeind houdt...

Ik ga mijn bed inkruipen, supervroeg eruit morgen, nog steeds zenuwen, maar dankzij het schrijven, wel een pak rustiger vanbinnen. :)

Slaap zacht iedereen
Linnii

PS: morgen geef ik wel een "kort" verslagje van hoe de kijkstage ging, ik betwijfel dat, buiten jullie, iemand interesse zal tonen... Tot morgen!