Hey!

Ja ik weet het, ik heb de blog de laatste tijd wat verwaarloosd!
Maar ik ben hier nu om het goed te maken!

Goh waar te beginnen? Ik heb weer heel wat beleefd, gezien, gedaan,...
Eigenlijk niet zoveel, waarschijnlijk niet meer dan jullie zouden beleven op zo een lange periode maar toch.

Het liefje en ik zijn over. Voorbij. Done with that chapter.
Dus nu is hij eig een ex liefje, het enige wat nog over is is die kleine irritaties die nog blijven rondhangen in mijn hoofd. Irritant, geloof me.

Ik ben hier niet om mijn ex zwart te maken, tenslotte hebben we wel, ook al was dat maar heeeeel even, een leuke tijd gehad. Maar het is tijd voor mij om door te gaan.

En dat doe ik nu. Met het Nieuwe liefje.
Hij is anders. En deze anders is gewoon nog anders dan al die andere anders die ik ken.
Hij is... normaal. Ik hoef hem niet te verbeteren, of te corrigeren, of te helpen bij onbenulligheden.
Nee deze keer lijk ik wel de onperfecte in de relatie. Das pas verwarrend! :D
En toch... hij geeft me zo een anders gevoel, alsof IK het beste ben in zijn leven, terwijl ik zeker ben dat hij gwn het beste is in mijn leven. Soms heb ik het gevoel dat ik hem niet verdien. Maar dat zal wel overgaan... hoop ik.

Hij kijkt naar me alsof ik gwn de mooiste, liefste, schattigste (dit zijn zijn woorden, echt!), meest perfecte ben dat hij ooit voor zichzelf heeft gehad. En dat is eigenlijk wel een super gevoel.
Hij verjaagt de negativiteit uit mijn leven, iets wat eigenlijk enorm nodig was.

Dus nu gaan we terug alle positieve dingen opsommen, zodat we weten waarvoor we elke dag vechten!
Het fantastische liefje, dat mij elke dag het gevoel geeft dat ik de wereld aankan. De mama die nog steeds achter mij staat, zelfs als ik keuzes maak waar ze niet akkoord mee gaat. Het zusje, die nog steeds sarcastisch maar rechtuit is, en die ik steeds beter begrijp. De papa, waarmee het contact nog steeds verbetert en die binnenkort ook het Liefje zal ontmoeten. De familie, waar ik gewoonweg gek op ben. Zijn zussen en broer, die het eenderzijds getroffen hebben met hun grote broer (mijn Liefje, uiteraard) en wie ik steeds meer in mijn hartje begin toe te laten. Zijn ouders, waar ik nu al een goed gevoel bij heb en die mij gebarentaal leren (het lijkt simpeler dan het lijkt, trust me).

Het leven begint stilaan terug vorm te krijgen. Ik moet nog steeds worstelen 's morgens om uit bed te raken, maar nu weet ik dat het gaat beteren. Ik geloof dat ik beter ga worden.

Dus, om te eindigen met een positieve noot, Ik ben verliefd op een man die mij aankan!
En geloof me, daarvoor zou hij eigenlijk een medaille moeten krijgen.

Tata! Tot binnenkort waarschijnlijk xD

Lindsey