Goeiemiddag allemaal!

Ik weet dat het alweer even geleden is, maar ik heb het enorm druk gehad. Paar keer gaan werken, in paniek raken door mijn financiën die er echt niet goed uit zien, veel onderzoek doen op het spel waarover ik vorige keer vertelde,... maar vooral problemen hebben met Achilles blijkbaar...

Geen idee waarom, maar de laatste tijd lijken we alleen in elkaars weg te staan. Ik bgrijp hem niet meer helemaal, of toch minder dan vroeger, en hij snapt ook niet waarom ik bepaalde dingen doe. Het is een heel lastig moment, en ik hoopte dat het gewoon voorbij ging gaan, maar de doemdenker in mij weet nu al dat het niet zo simpel zal zijn om dit op te lossen. Misschien gebeurt dit wel met een reden...

Wat ik jullie nooit verteld heb, is dat Achilles en ik in het begin van deze "relatie" een overeenkomst hebben gesloten, eentje waar we ons geen van beiden echt aan gehouden hebben. Hij doet enorm zijn best, en dat is precies wat het probleem is. Hij doet zijn best om mij een plezier te doen. Hij moet zichzelf eraan herinneren af en toe iets te zeggen, zodat ik niet ongerust wordt, hij probeert af te spreken omdat ik hem wil zien. Hij doet het allemaal voor mij, en in het verleden vond ik dat schattig, nu is het alsof ik hem verplicht meer te doen dan hij zelf zou willen.

Het liefst zou ik gwn een normale relatie willen hebben met hem, maar dat lijkt bij voorbaat al een verloren zaak. We kunnen niet zonder elkaar, dat klopt. We komen altijd terug bij elkaar terecht, klopt ook. Maar is het genoeg? Geen idee...

Ik wil iemand die met me WIL praten, iemand die me MIST als ik niet bij hem ben, die al enthousiast is als er maar sprake is van MISSCHIEN elkaar te zien, die er plezier in schept om mij echt GELUKKIG te maken. Ik wil iemand om slaande ruzie mee te maken, die achteraf voor mijn deur komt staan om zich te verontschuldigen of simpelweg om me te vergeven omdat hij me niet kan missen. Iemand die met me kan praten zonder het als een verplichting te laten aanvoelen. Iemand die ik aan mijn ouders kan voorstellen, en wiens ouders ik kan ontmoeten. Iemand die me binnenlaat in zijn leven, en kan omgaan met mijn eigen wegduwen. Iemand die van me houdt, positieve en negatieve kanten.

Ik wil een man die me al deze dingen kan bieden, en hoe meer ik erover nadenk, hoe minder al deze dingen van toepassing zijn op Achilles. Achilles is avontuur, wispelturig, weet zelf niet helemaal wat hij wilt, zalige lover, verschrikkelijk als vriendje. Hij is instabiel, maar ik heb nu een stabiele persoon nodig. Iemand die me zekerheid kan bieden, iemand die me 100%wil leren kennen en die me kan helpen mezelf beter en beter te ontdeken. Avontuur is heel leuk, maar nu verlang ik naar stabiiteit. Ik verlang naar de stabiliteit van een echte relatie.

"When you're brave enough to say Goodbye,
Life rewards you with a new Hello"

We wisten allebei dat deze dag zou komen, het is enorm pijnlijk, maar ik moet doen wat het beste is voor mij. Het spijt me, Achilles, maar ik moet je loslaten...

Bye, Linnii

Hey everybody!

Vandaag is alles... Fout. Het voelt fout om te slapen, het voelt fout om actief te zijn, het voelt fout om te blijven zitten maar ook fout om recht te gaan staan. Het praten met mijn ma voelt fout, het praten met mijn familie voelt fout, maar vooral, het praten met Achilles daarnet voelde fout. En dat laatste foute gevoel, dat kan ik niet van me afzetten.

Dat komt waarschijnlijk omdat het nog nooit zo raar was tussen ons. De gesprekken die we vroeger hadden waren lang en vol vertrouwen, nu is het snel snel even iets zeggen "om mij te sussen". Maar het gemis blijft wel. Hoe langer dit aanhoudt, hoe onzekerder ik word naar de toekomst toe. Hij stelt me wel gerust, probeert mijn zorgen weg te wuiven, want hij zit goed waar hij zit. Maar toch, het gevoel blijft knagen...

Ik weet het, ik maak me teveel zorgen waarschijnlijk. Ik merk gewoon dat ik hierdoor word afgeremd. Ik geniet niet meer zoveel van onze momenten dan voor het probleem, nu voelt het zo geforceerd aan. Het lijkt alsof hij het eigenlijk niet wil doen, maar het toch doet, enkel voor mij. In het begin was dat iets positiefs, maar nu weet ik het niet meer.

Waarom doet het zo een pijn om van iemand te houden?

Iedereen heeft het over het plezier van verliefd zijn, maar niemand praat ooit over dit gevoel. Niemand heeft het ooit over het gevoel dat je je geliefde niet kan helpen, dat je die persoon langzaam aan kwijtraakt, of zo voelt het toch.

Hij sluit zch af voor mij en dat doet echt pijn. Hij doet het zelfs op zo een manier dat ik niet eens weet of hij wel eerlijk is tegen zichzelf. Ik wil hem zo graag helpen, wist ik maar hoe...

Ik blijf van je houden Achilles, dat heb ik je beloofd.
Dat zal echt niet veranderen door dat knagende gevoel.
Just be safe ok?

En de rest van jullie, bedankt voor jullie geduld om mijn eeuwige gepieker aan te horen.

Slaap zacht iedereen

Kusjes, Linnii

PS: het piekeren komt wel mijn creativiteit ten goede, maar toch... het gaat nooit helemaal weg...

Hoi allemaal! 

Wow, wat een toestand, deze laatste paar dagen! 

Voor de personen die mij intussen al wat kennen, geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. Dus niets horen van Achilles is rampzalig voor mij, zeker nu. Hij heeft de laatste tijd wat problemen en ik probeer er voor hem te zijn, wat niet zo makkelijk is als je hem niet kan bereiken. 

Ergens wil ik heel open zijn hier, zoals ik dat altijd kan hier, maar dit geheim, dat kan ik niet delen met jullie. Het is niet mijn geheim om te delen. Misschien het beste, ik heb al geheimen genoeg. 

Het enige waarmee ik vooruitgang lijk te boeken is met een spel dat ik speel, een spel dat ik enkel speel omdat Achilles het me aangeraden heeft eigenlijk. Of jah, zo begon het toch, nu ben ik verslaafd aan dat spelletje. Het geeft me natuurlijk ook het gevoel dat ik niet helemaal alleen ben, maar toch... 

Achilles heeft wel vanmiddag even contact opgenomen, laten weten dat alles ok is. Hij kent me al een beetje om te weten dat ik me zorgen zou maken. Hij zei zelfs dat hij overeind bleef dankzij mij, dankzij het feit dat ik van hem hou. Hoe lief! Het maakte me even opnieuw gelukkig, maar toch heb ik het gevoel dat dit alles tussen ons verandert, het verandert onze relatie. Alsof die nog niet ingewikkeld genoeg was. 

Achilles, damnit, Ik mis u zo enorm! Jebt echt geen idee hoe graag ik opnieuw met je wil praten, lachen, knuffelen, kussen, samen zijn! Ik wil jou, lieve schat, alleen jou! Al moet ik nog 10 jaar wachten, dan nog. 

Dus zou ik nu graag een Lullaby citeren, het komt uit "the prince of Egypt", ben er zeker van dat je het zal terugvinden op youtube ;)

"Hush now, my baby, be still now, don't cry
Sleep as you're rocked by the stream
Sleep and remember my last lullaby
And I'll be with you when you dream" 

I love you, Achilles. Als het nodig is zeg ik het je elke dag, elk uur, elke minuut. 
Het is al 3 jaar hetzelfde gevoel dat ik heb bij jou, en dat zal niet snel veranderen. 

Be safe, my love, we'll see each other soon, I promise... 

From Linnii with love 

Goeienacht iedereen :)

Ik hoor het je al denken, wat doet zij hier in vredesnaam in het midden van de nacht? Hoort zij niet te slapen, zoals elke andere normale persoon? 

Wel, eerst en vooral wil ik benadrukken dat ik absoluut niet normaal ben. Ok, ik ben geen heks of monster of iets dergelijks, maar normaal ben ik ook niet bepaald en ik ben daar enorm trots op. Ik ben hier vooral omdat ik, alweer, niet kan slapen. Dus zijn we hier, om alles van me af te schrijven, in de hoop mijn hoofd wat leeg te maken en dus mijn slaaptekort meter ook wat naar omlaag te krijgen. 

Veel interessants is er niet gebeurd vandaag, veel geschilderd, tv gekeken, een level omhoog gegaan op een spelletje dat enorm verslavend is en veeeeel gefantaseerd over die zalige Achilles... *gelukzalige zucht*
Vandaag hebben we niet zo veel gesproken, hij is blijkbaar met een boek bezig, maar samen met een vriend dus mag ik het voorlopig niet nalezen. Echt balen, want gek genoeg ben ik dol op lezen en spelling controleren... Abnormaal toch? Ach ja, hem kennende komt hij één dezer dagen met een stukje naar mij om te lezen, al was het maar simpelweg om me een plezier te doen. 

Sprekend over Achilles, hij heeft me een beetje in een lastig parket gebracht: een bijtzoen in mijn nek. En uiteraard staat deze net op een plek waar ik mijn haar niet subtiel over kan zwaaien. Een trui dragen lijkt normaal voor de meeste van jullie, maar wanneer ik dat doe, is dat een verdachte situatie. Je kan er van op aan dat ik me in een penibele situatie bevindt, aangezien mijn familie nog steeds geen weet heeft van Achilles. Vandaag ook per ongeluk verklapt aan het zusje dat ik een blog heb, eentje die ze hopelijk niet zal terugvinden. Geheim houden is al moeilijk genoeg zonder dat je kleine zusje over je schouder mee staat te kijken. 

Hoe dan ook, ik heb jullie reeds verteld over mijn avond met Achilles gisteravond, maar de fantasietjes blijven doordraaien in mijn hoofd. Vooral de mooie momenten passeren vaak de revue, al zal ik jullie de ongepaste details besparen. Ik kan wel zeggen dat ik op een moment ook zijn pull heb mogen dragen en dat hij toen liefdevol zijn kap over mijn hoofd trok. Toen ik hem raar aankeek, keek hij me zo schattig aan dat ik spontaan naar hem glimlachte. Man, ik ben zo gek op die jongen, hij heeft geen idee... 

Ik heb ook veel Whitney Houston muziek zitten luisteren, die teksten zijn gewoon op mijn lijf geschreven! 
Luister ook even naar "I have nothing" van haar, en je snapt wat ik bedoel. Die allesoverheersende liefde, het gevoel van verbondenheid die je voelt voor enkel die speciale iemand, het blijft simpelweg doorgaan... 

Man, mijn hoofd voelt een pak beter! :D 
Altijd voel ik me zo opgelucht als ik hier even alles heb kunnen uitstorten. Dit voelt beter aan dan een dagboek, ook al weet ik dat iedereen dit in feite kan lezen. Laat hierbij geweten zijn: Ik ben een meisje die helemaal gek is op Achilles, een semi Franstalige jongen die zalige zoenen geeft en mijn hele hoofd op hol doet slaan. Zei ik al dat hij DE liefste koosnaam ooit heeft voor mij? Ik heb echt de jackpot gewonnen! 

Slaap zacht lieve schatjes, ons verhaal loopt verder. Positief of negatief, met Achilles aan mijn zijde komt alles uiteindelijk op zijn pootjes terecht. 

Sweet dreams! Much love, Linnii

Heey lieve schatjes! 

Je raadt het al, ik ben zo gelukkig! :D 
Zo zie je maar, liefde laat je leven echt glanzen, één afspraakje met Achilles en ik zweef weer op een zalig wolkje. Maar een beetje boven de grond, want romantiseren van onze relatie doe ik niet meer, die les heb ik wel geleerd. 

Om heel eerlijk te zijn, is onze relatie niet wat je normaal zou noemen, maar op één of andere manier werkt die relatie wel voor ons. Elke keer dat ik hem zie, voel ik die vlinders, ik vertrouw hem als geen ander en hij lijkt het beste in mij naar boven te brengen. Hij werkt op mijn zenuwen, maar maakt het goed door zijn lieve woordjes en ruwe handelingen (zalig dominant beestje, die Achilles). Hij bezorgt me verdriet dat me bijna laat sterven, maar schenkt me ook de vreugde die ik bij niemand anders kan vinden. Hij maakt me gek, jaloers, volslagen krankzinnig, maar uiteindelijk toont hij mij ook dat hij het waard is. 

Ken je dat liedje van Whitney Houston, "saving all my love for you"? Dat is het lied dat hier zo toepasselijk is, alleen gaat hij niet terug naar een gezin, maar sluit hij zichzelf bij momenten af van de wereld, op een plek die ik niet kan bereiken. Heel eerlijk, het breekt mijn hart dat ik hem daarmee niet kan helpen. Het enige wat ik kan doen op zo een moment is hem tijd geven en hopen dat hij terugkomt. Hij belooft het nooit, maar ik weet dat hij me niet in de steek zal laten. Hij komt altijd bij me terug, net zoals ik altijd opnieuw bij hem beland. 

Had ik al verteld dat hij gezegd heeft dat hij van me houdt? Ok, in deze wereld van nu lijken die woorden niet meer zo belangrijk, maar als hij het zegt, dan komt het recht uit zijn hart. Ik voel die woorden doordringen in elke vezel van mijn lichaam omdat ik gewoon weet dat ze enkel voor mij bestemd zijn. Ik weet hoeveel tijd en moeite het kost om tegen je eigen instincten in te gaan en altijd blijven moeite doen. Hij doet het, elke dag, voor mij. 

Ok meisjes, ik hoor jullie al zuchten, met reden want ik heb echt de Jackpot gewonnen. Maar, net zoals bij een echte Jackpot is die droom niet altijd even mooi. Luister even naar het liedje en dan snap je meteen wat ik bedoel: de pijn van het weten dat je niet altijd nummer 1 bent, het verlangen naar dat moment wanneer je samen kan zijn, de euforie die je voelt als hij naar je lacht of je kust, maar ook de eenzame nachten zonder hem, de teleurstelling om niets van hem te horen, het verdriet om te weten dat je zonder hem niet helemaal volledig bent. Whitney, ik dank je om zo mooi te verwoorden wat we doormaken. 

Feit is simpelweg dat ik van hem hou. Met heel mijn hart, als van geen ander. Ik heb hem een deel van mezelf gegeven dat ik nooit aan iemand anders zou kunnen geven, niet op deze manier. Deze liefde is vol emoties, zowel de goede als slechte. Euforie, Vertrouwen, Geluk, Blijdschap, Vriendschap, maar ook Jaloezie, Boosheid, Nijd, Wraakzuchtig, Verdriet,... Ik zou niet meer zonder kunnen. 

Genoeg nu, alles is eruit, pfoeh dat deed goed! :D 

Ciao, lieve schatjes van me, Talk soon! 

Bisous, Linnii

PS: Net gelezen dat franse woordjes enorm opwindend zijn, Achillis is deels Waals... Toeval? I think not! xD 

Hallo...

Ik ben zo kwaad op dit moment da ik amper weet hoe ik erin slaag om nog te typen zonder mijn laptop te doorboren... Die familie van mij, aaaargh!
"ze bedoelen het goed", ja ja, dat kan wel zijn, maar komaan, ik ben een volwassen vrouw en ze behandelen mij gwn als een klein kind... Ja ik verhef mijn stem ja, als ge 10 keer een antwoord geeft of 10 keer aan een uitleg begint en ge wordt onderbroken of ze luisteren niet, dan spreekt ge automatisch harder...
De eeuwige discussie gaat, zoals altijd, over geld... Da stukje papier dat een kleurtje heeft gekregen en ineens een pak meer waard is dan de rest van diezelfde boom waar een kladblok van is gemaakt...
En ALTIJD draait het op ruzie uit... De kleine zus begint meestal over het gebrek aan geld, geld dat ik alleen maar nodig heb omdat deze maatschappij daar zoveel belang aan hecht... En mijn familie derbij...

Om even te situeren, ik ben op dit moment (happy) werkloos, al een volle maand (OMG DAS LANG SEG!) en de mama is al aan het gek worden van mijn gebrek aan sparen, zelfs al weet ze dat ik geen geld heb om te sparen. Nu ben ik op dit moment volop bezig met uit te zoeken welke richting ik uit wil met mijn leven, en blijkbaar is de nieuwe norm dat ik dat op minder dan een maand hoor te weten... What?
Hoe kan je nu op minder dan een maand weten wat je voor de rest van je leven wilt doen?
Ik zat 9 maand vast in Delhaize voor ik wist dat daar voor mij geen toekomst lag en nu zou ik deze beslissing, waat wellicht mijn belangrijkste ooit wordt, moeten nemen op 30 dagen?
Om mij te "helpen" zit mijn famile al WEKEN te zagen over vanalle richtingen "die zeker iets voor mij zijn", die ik "zeker moet opzoeken" en misschien zelfs "in januari al moet starten"... wow, slow down!

Dus nu, na lang overleg met mezelf, denk ik iets gevonden te hebben dat misschien wel nog bij mij zou passen: Ergotherapie. Aangezien een woord maar een woord is, heb ik advies gevraagd in de lokale werkwinkel, om een beter beeld te vormen van de juiste inhoud. Ik heb hiervoor ook al eens op een site van een hogeschool gekeken, maar dat is gwn niet zo duidelijk... Op die site kunnen ze alles zetten om mensen aan te trekken, ik wil de praktijk kunnen proeven, ik wil visueel geprikkeld worden en 100% zeker zijn van mijn zaak voor ik die belangrijke stap richting mijn toekomst zet. Dus ben ik nu volop bezig met kijkstages.

Kijkstages zijn hiervoor speciaal gemaakt: je kan meelopen met een (team van) ergotherapeut(en) en proeven van hoe het er ECHT aan toe gaat op zo een plaatsen. Je krijgt de verhalen erachter te horen, de waarom achter elke handeling, je krijgt informatie die geen enkel tekstboek je kan verschaffen. Voor mij is dit zeker belangrijk, aangezien ik veel meer leer van praktijk dan ik ooit uit een boek zal leren.

Kortom, ik wil zeker zijn dat dit iets is voor mij, voor ik mijn hele toekomst hierop focus. Want zo zit ik in elkaar: ik lees een paar dingen, vorm mij een heel droombeeld van hoe het gaat zijn en uiteindelijk valt dat beeld in duigen zodra er iets verandert. Ik probeer die fout nu te verkomen en wat krijg ik ervoor? Een mama die blaast dat ik niets nuttigs doe want ik "verdien toch geen geld"; een kleinere zus die , nu ze haar diploma binnen heeft gehaald, ineens expert is op vlak van al het opzoekwerk en alles wat buiten haar veilige schooltje gebeurd; en een vader die constant vraagt hoe het gaat, maar zucht zodra ik antwoord dat ik nog steeds geen werk of idee heb waar de weg naartoe leidt.

Morgen heb ik terug een kijkstage, ik ben super zenuwachtig, en net nu neemt mijn familie het besluit om even alles wat verkeerd is aan alles wat ik doe volop te gaan analyseren, mij te dwingen erbij te komen zitten en dan te doen alsof ik niet echt in de kamer ben?!

Zeg nu zelf, een mens zou gwn gefrustreerd door het leven gaan... Oh wacht, dat is ook zo...

Ach ja, het schrijven heeft in elk geval opgelucht. Misschien was dit beter toch een film geweest, even stoppen en terugspoelen zou heel handig zijn op dit moment.

Gelukkig draag ik een geheim mee waar ik wat geluk uit kan halen, al is het maar een beetje. Achilles is blijkbaar de enige die in deze kijkstages meer ziet dan "tijdverspilling", en tevens ook de enige die vraagt hoe het gegaan is... Leuk e? Het enige dat ik niet kan delen met mijn familie is tevens ook het enige dat me nog overeind houdt...

Ik ga mijn bed inkruipen, supervroeg eruit morgen, nog steeds zenuwen, maar dankzij het schrijven, wel een pak rustiger vanbinnen. :)

Slaap zacht iedereen
Linnii

PS: morgen geef ik wel een "kort" verslagje van hoe de kijkstage ging, ik betwijfel dat, buiten jullie, iemand interesse zal tonen... Tot morgen!

Goeiemiddag! 

Ooit al is afgevraagd hoe je leven eruit zou zien in een film? Niet een documentaire of zo he! Eerder een film die deels fictief en deels waargebeurd is... Gebaseerd op feiten, maar dan versterkt en /of afgezwakt. Met grappige personages die de boel wat luchtiger maken of mysterieuze personen die alles zwaarmoediger maken... Ik heb het allemaal al beleefd... In mijn hoofd dan... 

Of mijn verhaal nou een Thriller of eerder een komedie wordt, geen idee, de elementen voor beide zijn er, al denk ik wel dat de combinatie beter zou zijn. De genres apart zouden zeker een grote flop worden. 

Een romantische komedie zie ik het ook niet worden, ok ik heb al heel wat liefdes gekend, met al het verdriet dat daarop volgde, maar om er echt een film van te maken? Zijn die kleffe films al niet genoeg uitgezogen? daarbij, met mijn ingewikkelde relatie met Achilles, gaan ze in de filmindustrie amper weten wat ermee aan te vangen, ik weet het soms zelf amper... 

Misschien een disneyfilm? Ja... toch niet... De kinderen traumatiseren lijkt me niet zo een goed plan, de jeugd doet dat tegenwoordig al helemaal zelf, dus disney, voor jou is mijn "film" ook geen optie...

Een actiefilm dan? wel, echt veel actie zit r niet in mijn leven, tenzij je al die gekke bedscenes zou bundelen, en een pornofilm gaan we er nu ook niet van maken he! ;)

Hmmm, misschien toch het idee van een film uit mijn hoofd zetten... 
het idee bovenaan leek heel leuk, maar met al die vakjes van tegenwoordig, ik zou niet eens weten in welk hokje mijn film zou moeten passen! Ik ben uniek, net zoals mijn leven, hierbij nogmaals bewezen... 

Karma is blijkbaar de slechtste niet, want Achilles en ik gaan op rustige toon verder met dit Tom&Jerry verhaal van ons... We praten opnieuw normaal tegen elkaar, Troje is duidelijk niet gevallen, enkel aangevallen maar we hebben het overleefd, yeah! xD

We zulle zien welk Paard ons nu weer zal komen verrassen, maar wat het ook is, in mijn hart voel ik dat mijn Achilles en ik er sterker uit zullen komen... 

Hmmm, ik heb het gevoel dat ik misschien wat minder naar films zou moeten kijken... wel heel veel gelijkenissen in deze blog he vandaag xD 

Swat, ik ga mijn verfborstel nemen, wat verf en aan de slag met een schoenendoos die een nieuw leven krijgt... 

Adieu mijn lieverdjes! 

Dikke kussen 
Linnii 

PS: voor al die mensen die de film "Troje" niet hebben gezien, zeker doen, te mooi om te missen! 

Hoi iedereen,

Ik heb af en toe de neiging om te schrijven, meestal als ik iets irritant vind of er iets is dat ik oneerlijk vind.
Dan zoek ik deze blog nog eens en merk ik hoe lang het geleden is.
Nu moet ik dus weer volledig updaten wat er allemaal gebeurd is.

Ok, here goes...

Het Liefje vanin maart is voltooid verleden tijd...Uiteindelijk werd ik gek van zijn constante "ik wil u helpen met het ontdekken van jezelf" en werd hij het zat om constant te horen dat hij "zo gereserveerd is".
(Ik had echt gelijk ze daarover, mjah ze...) Maar ik voel dat het gewoon beter is zo. Het heeft niet mogen zijn. Hij was zo een persoon die ik moest leeren kennen, verliefd op moest worden, maar meer om mezelf beter te leren kennen dan dat hij mijn ware liefde was... Klinkt een beetje gek, maar hey, het lot kun je maar in beperkte mate veranderen toch?

 Mijn job in de supermarkt is ook verleden tijd, nooit meer zo veel werk verzetten voor zo weinig voldoening en appreciatie!(Dit was mijn situatie, ik bekijk de mensen van supermarkten niet scheef of zo nu)
 Ik ben zelfs enorm aan het overwegen misschien terug naar school te gaan, misschien eerder iets in de zorgsector en kan nu regelmatig even meelopen (kijkstage noemen ze dat dan) op plekken die mij zouden kunnen aanspreken.

Intussen is er rust gekomen in mijn liefdesleven... of dat is toch wat iedereen denkt.
Ik heb ooit verteld over mijn achillespees, die kwam opduiken toen ik met het Nieuwjaarsliefje samen was.
Wel, mijn lieve Achilles is terug actief in mijn leven, met alle gevolgen vandien.
Het zou natuurlijk makkelijker zijn moest de rest van mijn familie weten dat hij er is, maar voorlopig wordt hierover stilletjes gezwegen. Eerst zelf uitzoeken hoeveel betekenis ik mag hechten aan deze relatie.
Hij heeft wel, na zo een lange tijd, gezegd dat hij van mij houdt. Op zich een sprong vooruit, alleen is die sprong iets kleiner dan ik oorspronkelijk had gedacht. Dat werd onlangs pijnlijk duidelijk (Karma is echt een bitch, ik denk dat ik echt nog aan het boeten ben voor een vorig leven) maar dat is het met mijn Achilles, we kunnen niet helemaal met elkaar leven, maar zodra we te lang uit elkaar zijn, zijn we reddeloos verloren.
zo een beetje als dat liedje van Taylor Swift, alleen denk ik niet dat ik het contact met hem ooit helemaal zou kunnen opgeven.

Ergens is het ook wel een verademing dat ik niet zit te denken aan trouwen met hem en al die dingen, het voelt echter doordat we echt van moment tot moment leven...

Ach, we zien wel wat voor een avonturr het lot nu weer in petto heeft...

Tot gauw,
of jah, eigenlijk tot op het moment dat ik nog eens zwaar behoefte heb aan opschrijven

Ciao!
Linnii

PS: Achilles blijft ons klein geheimpje toch? ;)

Hey!

Ja ik weet het, ik heb de blog de laatste tijd wat verwaarloosd!
Maar ik ben hier nu om het goed te maken!

Goh waar te beginnen? Ik heb weer heel wat beleefd, gezien, gedaan,...
Eigenlijk niet zoveel, waarschijnlijk niet meer dan jullie zouden beleven op zo een lange periode maar toch.

Het liefje en ik zijn over. Voorbij. Done with that chapter.
Dus nu is hij eig een ex liefje, het enige wat nog over is is die kleine irritaties die nog blijven rondhangen in mijn hoofd. Irritant, geloof me.

Ik ben hier niet om mijn ex zwart te maken, tenslotte hebben we wel, ook al was dat maar heeeeel even, een leuke tijd gehad. Maar het is tijd voor mij om door te gaan.

En dat doe ik nu. Met het Nieuwe liefje.
Hij is anders. En deze anders is gewoon nog anders dan al die andere anders die ik ken.
Hij is... normaal. Ik hoef hem niet te verbeteren, of te corrigeren, of te helpen bij onbenulligheden.
Nee deze keer lijk ik wel de onperfecte in de relatie. Das pas verwarrend! :D
En toch... hij geeft me zo een anders gevoel, alsof IK het beste ben in zijn leven, terwijl ik zeker ben dat hij gwn het beste is in mijn leven. Soms heb ik het gevoel dat ik hem niet verdien. Maar dat zal wel overgaan... hoop ik.

Hij kijkt naar me alsof ik gwn de mooiste, liefste, schattigste (dit zijn zijn woorden, echt!), meest perfecte ben dat hij ooit voor zichzelf heeft gehad. En dat is eigenlijk wel een super gevoel.
Hij verjaagt de negativiteit uit mijn leven, iets wat eigenlijk enorm nodig was.

Dus nu gaan we terug alle positieve dingen opsommen, zodat we weten waarvoor we elke dag vechten!
Het fantastische liefje, dat mij elke dag het gevoel geeft dat ik de wereld aankan. De mama die nog steeds achter mij staat, zelfs als ik keuzes maak waar ze niet akkoord mee gaat. Het zusje, die nog steeds sarcastisch maar rechtuit is, en die ik steeds beter begrijp. De papa, waarmee het contact nog steeds verbetert en die binnenkort ook het Liefje zal ontmoeten. De familie, waar ik gewoonweg gek op ben. Zijn zussen en broer, die het eenderzijds getroffen hebben met hun grote broer (mijn Liefje, uiteraard) en wie ik steeds meer in mijn hartje begin toe te laten. Zijn ouders, waar ik nu al een goed gevoel bij heb en die mij gebarentaal leren (het lijkt simpeler dan het lijkt, trust me).

Het leven begint stilaan terug vorm te krijgen. Ik moet nog steeds worstelen 's morgens om uit bed te raken, maar nu weet ik dat het gaat beteren. Ik geloof dat ik beter ga worden.

Dus, om te eindigen met een positieve noot, Ik ben verliefd op een man die mij aankan!
En geloof me, daarvoor zou hij eigenlijk een medaille moeten krijgen.

Tata! Tot binnenkort waarschijnlijk xD

Lindsey