Hoi iedereen,

Ik heb af en toe de neiging om te schrijven, meestal als ik iets irritant vind of er iets is dat ik oneerlijk vind.
Dan zoek ik deze blog nog eens en merk ik hoe lang het geleden is.
Nu moet ik dus weer volledig updaten wat er allemaal gebeurd is.

Ok, here goes...

Het Liefje vanin maart is voltooid verleden tijd...Uiteindelijk werd ik gek van zijn constante "ik wil u helpen met het ontdekken van jezelf" en werd hij het zat om constant te horen dat hij "zo gereserveerd is".
(Ik had echt gelijk ze daarover, mjah ze...) Maar ik voel dat het gewoon beter is zo. Het heeft niet mogen zijn. Hij was zo een persoon die ik moest leeren kennen, verliefd op moest worden, maar meer om mezelf beter te leren kennen dan dat hij mijn ware liefde was... Klinkt een beetje gek, maar hey, het lot kun je maar in beperkte mate veranderen toch?

 Mijn job in de supermarkt is ook verleden tijd, nooit meer zo veel werk verzetten voor zo weinig voldoening en appreciatie!(Dit was mijn situatie, ik bekijk de mensen van supermarkten niet scheef of zo nu)
 Ik ben zelfs enorm aan het overwegen misschien terug naar school te gaan, misschien eerder iets in de zorgsector en kan nu regelmatig even meelopen (kijkstage noemen ze dat dan) op plekken die mij zouden kunnen aanspreken.

Intussen is er rust gekomen in mijn liefdesleven... of dat is toch wat iedereen denkt.
Ik heb ooit verteld over mijn achillespees, die kwam opduiken toen ik met het Nieuwjaarsliefje samen was.
Wel, mijn lieve Achilles is terug actief in mijn leven, met alle gevolgen vandien.
Het zou natuurlijk makkelijker zijn moest de rest van mijn familie weten dat hij er is, maar voorlopig wordt hierover stilletjes gezwegen. Eerst zelf uitzoeken hoeveel betekenis ik mag hechten aan deze relatie.
Hij heeft wel, na zo een lange tijd, gezegd dat hij van mij houdt. Op zich een sprong vooruit, alleen is die sprong iets kleiner dan ik oorspronkelijk had gedacht. Dat werd onlangs pijnlijk duidelijk (Karma is echt een bitch, ik denk dat ik echt nog aan het boeten ben voor een vorig leven) maar dat is het met mijn Achilles, we kunnen niet helemaal met elkaar leven, maar zodra we te lang uit elkaar zijn, zijn we reddeloos verloren.
zo een beetje als dat liedje van Taylor Swift, alleen denk ik niet dat ik het contact met hem ooit helemaal zou kunnen opgeven.

Ergens is het ook wel een verademing dat ik niet zit te denken aan trouwen met hem en al die dingen, het voelt echter doordat we echt van moment tot moment leven...

Ach, we zien wel wat voor een avonturr het lot nu weer in petto heeft...

Tot gauw,
of jah, eigenlijk tot op het moment dat ik nog eens zwaar behoefte heb aan opschrijven

Ciao!
Linnii

PS: Achilles blijft ons klein geheimpje toch? ;)