Hey everybody!

Vandaag is alles... Fout. Het voelt fout om te slapen, het voelt fout om actief te zijn, het voelt fout om te blijven zitten maar ook fout om recht te gaan staan. Het praten met mijn ma voelt fout, het praten met mijn familie voelt fout, maar vooral, het praten met Achilles daarnet voelde fout. En dat laatste foute gevoel, dat kan ik niet van me afzetten.

Dat komt waarschijnlijk omdat het nog nooit zo raar was tussen ons. De gesprekken die we vroeger hadden waren lang en vol vertrouwen, nu is het snel snel even iets zeggen "om mij te sussen". Maar het gemis blijft wel. Hoe langer dit aanhoudt, hoe onzekerder ik word naar de toekomst toe. Hij stelt me wel gerust, probeert mijn zorgen weg te wuiven, want hij zit goed waar hij zit. Maar toch, het gevoel blijft knagen...

Ik weet het, ik maak me teveel zorgen waarschijnlijk. Ik merk gewoon dat ik hierdoor word afgeremd. Ik geniet niet meer zoveel van onze momenten dan voor het probleem, nu voelt het zo geforceerd aan. Het lijkt alsof hij het eigenlijk niet wil doen, maar het toch doet, enkel voor mij. In het begin was dat iets positiefs, maar nu weet ik het niet meer.

Waarom doet het zo een pijn om van iemand te houden?

Iedereen heeft het over het plezier van verliefd zijn, maar niemand praat ooit over dit gevoel. Niemand heeft het ooit over het gevoel dat je je geliefde niet kan helpen, dat je die persoon langzaam aan kwijtraakt, of zo voelt het toch.

Hij sluit zch af voor mij en dat doet echt pijn. Hij doet het zelfs op zo een manier dat ik niet eens weet of hij wel eerlijk is tegen zichzelf. Ik wil hem zo graag helpen, wist ik maar hoe...

Ik blijf van je houden Achilles, dat heb ik je beloofd.
Dat zal echt niet veranderen door dat knagende gevoel.
Just be safe ok?

En de rest van jullie, bedankt voor jullie geduld om mijn eeuwige gepieker aan te horen.

Slaap zacht iedereen

Kusjes, Linnii

PS: het piekeren komt wel mijn creativiteit ten goede, maar toch... het gaat nooit helemaal weg...