Hallo...

Ik ben zo kwaad op dit moment da ik amper weet hoe ik erin slaag om nog te typen zonder mijn laptop te doorboren... Die familie van mij, aaaargh!
"ze bedoelen het goed", ja ja, dat kan wel zijn, maar komaan, ik ben een volwassen vrouw en ze behandelen mij gwn als een klein kind... Ja ik verhef mijn stem ja, als ge 10 keer een antwoord geeft of 10 keer aan een uitleg begint en ge wordt onderbroken of ze luisteren niet, dan spreekt ge automatisch harder...
De eeuwige discussie gaat, zoals altijd, over geld... Da stukje papier dat een kleurtje heeft gekregen en ineens een pak meer waard is dan de rest van diezelfde boom waar een kladblok van is gemaakt...
En ALTIJD draait het op ruzie uit... De kleine zus begint meestal over het gebrek aan geld, geld dat ik alleen maar nodig heb omdat deze maatschappij daar zoveel belang aan hecht... En mijn familie derbij...

Om even te situeren, ik ben op dit moment (happy) werkloos, al een volle maand (OMG DAS LANG SEG!) en de mama is al aan het gek worden van mijn gebrek aan sparen, zelfs al weet ze dat ik geen geld heb om te sparen. Nu ben ik op dit moment volop bezig met uit te zoeken welke richting ik uit wil met mijn leven, en blijkbaar is de nieuwe norm dat ik dat op minder dan een maand hoor te weten... What?
Hoe kan je nu op minder dan een maand weten wat je voor de rest van je leven wilt doen?
Ik zat 9 maand vast in Delhaize voor ik wist dat daar voor mij geen toekomst lag en nu zou ik deze beslissing, waat wellicht mijn belangrijkste ooit wordt, moeten nemen op 30 dagen?
Om mij te "helpen" zit mijn famile al WEKEN te zagen over vanalle richtingen "die zeker iets voor mij zijn", die ik "zeker moet opzoeken" en misschien zelfs "in januari al moet starten"... wow, slow down!

Dus nu, na lang overleg met mezelf, denk ik iets gevonden te hebben dat misschien wel nog bij mij zou passen: Ergotherapie. Aangezien een woord maar een woord is, heb ik advies gevraagd in de lokale werkwinkel, om een beter beeld te vormen van de juiste inhoud. Ik heb hiervoor ook al eens op een site van een hogeschool gekeken, maar dat is gwn niet zo duidelijk... Op die site kunnen ze alles zetten om mensen aan te trekken, ik wil de praktijk kunnen proeven, ik wil visueel geprikkeld worden en 100% zeker zijn van mijn zaak voor ik die belangrijke stap richting mijn toekomst zet. Dus ben ik nu volop bezig met kijkstages.

Kijkstages zijn hiervoor speciaal gemaakt: je kan meelopen met een (team van) ergotherapeut(en) en proeven van hoe het er ECHT aan toe gaat op zo een plaatsen. Je krijgt de verhalen erachter te horen, de waarom achter elke handeling, je krijgt informatie die geen enkel tekstboek je kan verschaffen. Voor mij is dit zeker belangrijk, aangezien ik veel meer leer van praktijk dan ik ooit uit een boek zal leren.

Kortom, ik wil zeker zijn dat dit iets is voor mij, voor ik mijn hele toekomst hierop focus. Want zo zit ik in elkaar: ik lees een paar dingen, vorm mij een heel droombeeld van hoe het gaat zijn en uiteindelijk valt dat beeld in duigen zodra er iets verandert. Ik probeer die fout nu te verkomen en wat krijg ik ervoor? Een mama die blaast dat ik niets nuttigs doe want ik "verdien toch geen geld"; een kleinere zus die , nu ze haar diploma binnen heeft gehaald, ineens expert is op vlak van al het opzoekwerk en alles wat buiten haar veilige schooltje gebeurd; en een vader die constant vraagt hoe het gaat, maar zucht zodra ik antwoord dat ik nog steeds geen werk of idee heb waar de weg naartoe leidt.

Morgen heb ik terug een kijkstage, ik ben super zenuwachtig, en net nu neemt mijn familie het besluit om even alles wat verkeerd is aan alles wat ik doe volop te gaan analyseren, mij te dwingen erbij te komen zitten en dan te doen alsof ik niet echt in de kamer ben?!

Zeg nu zelf, een mens zou gwn gefrustreerd door het leven gaan... Oh wacht, dat is ook zo...

Ach ja, het schrijven heeft in elk geval opgelucht. Misschien was dit beter toch een film geweest, even stoppen en terugspoelen zou heel handig zijn op dit moment.

Gelukkig draag ik een geheim mee waar ik wat geluk uit kan halen, al is het maar een beetje. Achilles is blijkbaar de enige die in deze kijkstages meer ziet dan "tijdverspilling", en tevens ook de enige die vraagt hoe het gegaan is... Leuk e? Het enige dat ik niet kan delen met mijn familie is tevens ook het enige dat me nog overeind houdt...

Ik ga mijn bed inkruipen, supervroeg eruit morgen, nog steeds zenuwen, maar dankzij het schrijven, wel een pak rustiger vanbinnen. :)

Slaap zacht iedereen
Linnii

PS: morgen geef ik wel een "kort" verslagje van hoe de kijkstage ging, ik betwijfel dat, buiten jullie, iemand interesse zal tonen... Tot morgen!